Antoni eta anton

Antoni! Antoni!

Zure atean nago ni.

Ai, Anton! Ai, Anton!

Ate ondoan, hor konpon.



Hormatxoriak negu gorrian

ez du atsegin elurra:

zerua goibel, kabia hotza

eta janari gabe lurra.

Ai, maite, nire bihotzak duen

zure hotzaren beldurra!

Biontzat kabi bat berotzeko

bilduko nuke egurra.



Antoni! Antoni!...



Enarak ez du behin egindako

kabirik inoiz aldatzen:

urtero beti kabi aretan

umeak ditu bazkatzen.

Baina zu, Anton, enara txarra

zaitut niretzat bilatzen;

jai bakoitzean nexka berria

ikusten zaitut maitatzen.



Antoni! Antoni!...



Enarak ere bere kabia

galduta badu ikusten,

biderik gabe, haruntz eta honuntz

kabitik du aldegiten.

Egarri dagoen nire bihotza,

zuk eman ezik edaten,

berriro ere ibiliko da

gogorik gabe nonbaiten.



Antoni! Antoni!...



Zure bihotza egarri dela

esan didazu bertsotan;

neronek ere ikasia dut

arrazoi duzula hortan.

Zu beti zabiltz edari bila,

ikusi zaitut askotan,

baina neurriz gain egarri hori

itotzen duzu ardotan.



Antoni! Antoni!

kalabaza zale ez naiz ni.

Ai, Anton! Ai, Anton!

Haize freskoari, gabon!